Inspired by Zeze's post Don't panic !, I remembered a movie that was advised to me by Zeze again. (Does she affect my life too much?!)



I remembered the sentence of the girl, which is actually the only sentence I remember from the film (not because Before Sunrise is one of those flighty-romantic movies, but there are so many beautiful dialogues that I was drunk by them).


The girl says "Why do I make everything so complicated?" and the boy says (I have just checked the scene to write the exact words here. I guess I should watch it again as soon as possible.) "I don't know.". It must be the best answer to this question, not to make it more and more complicated or turn it into a vicious circle. We don't have to know everything, we actually can't know everything. Then, why do we make everything so complicated and make them harder to know?

The boy's answer is the one and only one that can be given to all the possible questions in the universe. Let's use it! Let's admit what we don't know, and be confident about what we know.

So when you are in panic, just don't panic. Get up. Wash your face. Ask questions. Seek answers. If you can't find one, don't panic. Probably the answer will come to you when you forget the question. (So maybe you should note the question down somewhere, and you'll remember it when you know the answer. See? Not so complicated!).

Anyway, it is not my intention to be too much Polyanna about it, but hey, what is wrong with just living sometimes?

                                                           ***

Zeze'nin Don't panic ! adlı yazısını okuyunca, yine Zeze'nin bana önermiş olduğu bir film aklıma geldi. (Bu kız benim hayatımı çok mu fazla etkiliyor?!)

Filmdeki kızın, filmden aklımda kalan tek cümle olan (Before Sunrise [Gün Doğmadan] sabun köpüğü romantik bir film olduğu için falan değil, filmde başımı döndüren bir sürü güzel diyalog olduğu için) bir repliğini hatırladım.

Kız, "Neden her şeyi bu kadar karmaşıklaştırıyorum?" diye soruyor ve çocuk (Cümleleri buraya doğru yazabilmek için sahneyi kontrol etmem gerekti. Sanırım en kısa zamanda filmi tekrar izlemem lâzım.) "Bilmiyorum." diyor. Soruyu daha da karmaşık hâle getirmemek ve durumu bir kısır döngüye çevirmemek için, verilebilecek en güzel cevap bu olsa gerek. Her şeyi bilmek zorunda değiliz, zaten her şeyi bilemeyiz de. Peki neden her şeyi bu kadar karmaşıklaştırıp, bilmeyi daha da zorlaştırıyoruz?

Çocuğun cevabı, evrende sorulabilecek her soruya karşılık verebilecek tek cevap. E hadi kullanalım o zaman! Hadi bilmediğimiz ne varsa itiraf edelim, bildiklerimizin de arkasında duralım.

Demem o ki, paniğe kapıldığında, paniğe kapılma. Ayağa kalk. Yüzünü yıka. Sorular sor. Cevaplar ara. Eğer bulamazsan, paniğe kapılma. Muhtemelen sen soruyu unuttuğun zaman, cevap kendiliğinden gelecektir. (Belki de soruyu bir yerlere not alman lâzımdır, böylece cevabı öğrendiğinde soruyu da hatırlayabilirsin. Gördün mü? O kadar da karışık değilmiş!).

Yani, bu konuda Polyannacılık oynamak istemiyorum ama, arada bir sadece yaşamak, niye kötü olsun ki?