Buraya yazdığım ilk yazının, ki aynı zamanda herhangi bir blogda yazdığım ilk yazı olur kendisi, pek bir güzel olmasını istemekte gereksiz heyecanlı mı davranıyorum bilmiyorum. Ama nedense Zeze "Hadi birlikte yazalım." dediğinde, blogu ilk gördüğümde hissettiğim heyecanın bu kez mutlulukla karışık hâlini hissettim. Ve bu iki duygunun arası toplamda on dakika kadar olduğu için, o günkü duygu kapasitemin tamamını doldurmuşlardı. Sebeplerine girmek istesem de, kısa ve öz bir "Hoşbulduk, hem de çok hoş."la yetinmeyi tercih edeceğim şimdilik. Böylece ilk yazı kısmını aradan çıkarıp, direkt ikinci yazıyla başlayacağım.

Yarınki finalimi de sağ sağlim verirsem eğer, bol bol haşır neşir olacağız diye düşünüyorum. Zira parmaklarımın klavyeyle münasebetini kesmekte zorlanıyorum.

Son olarak, Zeze'ye, güneşi tek başına da gayet güzel uyandırabiliyorken, bunu benimle birlikte yapmak istediği için sonsuz sevgi pıtırcıklarımı gönderiyorum, ve gidiyorum.