Tiyatro sezonu biterken, iki gün üst üste kendimi çok farklı iki oyunda buldum. İkincisi, ikinci kez izlediğim İstanbul Efendisi'ydi. Yine arkadaşım tarafından alınan biletle, bu kez açıkhavada. Sahnenin hemen üstündeki dolunaya bakarken şu antik tiyatroları düşündüm. Demek böyle izliyorlardı onlar da, ayın o geceki haliyle birlikte.

İlki ise, Play Again'de okuyup "Gitmeliyim!" dediğim, Gerçek Hayattan Alınmıştır. Zeze'ye söyler söylemez benden de büyük bi istekle "Gidelim!" dedi o da. Ve bitmek bilmeyen finallerim sağolsun, sezonun son oyununa ancak yetiştik. Kumbaracı Üçlemesi'nin ilk oyunu bu. Üçleme yeni sezonda oynamaya devam edecekmiş bu arada, içimiz rahatladı. Tomris İncer'i ayakta alkışlamak lâzım. Yiğit Sertdemir'in yazdığı oyunlara da çok düşünmeden bilet almak.



Kısacık kelimelerden oluşmuş bi sürü anlamlı diyalog ve upuzun cümlelerden oluşmuş bikaç uzun tirad.

-Sağolsun.
-Öldü.
-Kader.
-Hiç yakışmadı ağzına.


Patlayan bi silah. Perdesiz bi oyun. İçinde kolonlar olan bi tiyatro salonu.

-Ne bu hazırlıklar? Evlenme teklif edeceksen söyle de gidip biraz süsleneyim bari.

Bir anneyle oğlu. Acımak ya da dik durup hayatına devam etmek arasında gidip gelmeler. Zor seçimler: yapılmış olan, yapılması gereken, yapılmaya zorlanan.

-Sen de baban gibisin.
-Evet.
-Mıymıysın.
-Evet.

Hikâyeler. Gerçek Hayat'tan hikâyeler, defalarca anlatılmış, unutulmuş, ama hepsi yaşanmış. Bir annenin yaşamadığı tüm pişmanlıkların, oğlunda toplanması mümkün mü? Ve bir oğlun, annesinden bu pişmanlıkların hesabını sorması?

-Ne istiyorsun?
-Son bir hikâye anlat. Yolluk niyetine işte. Hadi.


Telefonlarınızı kapatın. Kendinizi unutmaya hazırlanın. Burda sesinizi kimse duyamaz. Korkmayın. Sadece birkaç hikâye dinleyeceksiniz. Gerçek Hayat'tan.