Tertemiz bi sayfa var gibi hissediyorum önümde. Zeze'yle bu kadar benzer ama bu kadar farklı şeyleri, önce o sonra ben sırasıyla yaşıyor olmamızın şaşkınlığı içinde. Güzel şeyler oldu sen yokken cânım blog. Sen varken ama ben yokken belki de.

Yaşadığım her şey biyerlerde kaydediliyor ya da bi kitap yazılıyorsa hakkımda, bugünlerde epey sıkı çalışıyor olmalılar. İçimdeki huzûrun sebebini yazarken zorlanmış olmalılar.

Hayatımdan silinip de "yok"unu bırakanların artık tamamen gitmesidir bugünün başlangıcı. Ortasını yeni gelenlere ayırdım, sonu kimbilir neler getirecek. Hep burda olan ve olmaya devam edeceklerle bitse keşke ama mesafeler bırakmıyor. Olsun, ben burdan fısıldarken onlar duyabiliyorsa ne mutlu hepimize.

Hadi o zaman hep buralarda olan güzel insanlara gelsin:

                                          So if by the time bar closes                                          And you feel like falling down                                          I'll carry you home