Der Wunder höchstens ist, dass uns, die wahren, die echten Wunder so alltäglich werden können, werden sollen.
Nathan der Weise von Lessing
Bazen gerektiğinden fazla arıyoruz mucizeyi ve gökyüzüne bakmayız unutuyoruz. Göz alıcı, baş döndürücü gökyüzü. Çimlere uzanıp baktığımda üzerimde düşecekmiş gibi durup beni ürküten ama aynı zamanda büyüleyen gökyüzü. Sadece gökyüzü.
Peki neden yaz gecesi ruhu?
Gece, günün en büyülü saatleri değil midir? Gündüzün kaosundan sıyrıldığın, kendinle baş başa kaldığın, maskelerini indirme şansına sahip olduğun, kalabalıklarından arındığın saatler.
Her şeyi yapabilirmiş, herkese ulaşabilirmiş gibi hissettiğin, varolmaktan en çok keyif aldığın dakikalar.
Kendi dünyanda ördüğün ince bir duvarın ardında gerçek dünyayı kısa bir süre için geride bıraktığın, yalnız kalabildiğin, dünyanın aslında sadece sen olduğunu en iyi anladığın saniyeler.
Bu büyülü araf en çok da yazın bulur beni. Bu blog da bir yaz gecesi doğmadı mı zaten?
Şimdi söyle, yaz gecesi ruhunu sen de hissetmedin mi hiç?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder