Doğanın her yerde, her koşulda ve her zamanda geçerli olan şu meşhur kuralı ilişkilerde de kendini gösteriyor : Güçlü olan kazanır.
Dikkatle incelendiğinde denge üstüne kurulu olduğu anlaşılan ilişkilerde, ki bu denge politikası en çok aşk-sevgili-cinsel partner durumlarında geçerlidir, güçlü olan taraf her zaman daha ağır basar, yere daha yakın olur. Ayakları yere bastığında, güçsüz de zirvededir. Güçlü taraf, ağır basan, tahtıravalliyi terk ettiğinde olacakları beş yaşında parkta oynayan bir çocuktan öğrenelim: Düşer!
Dikkatle incelendiğinde denge üstüne kurulu olduğu anlaşılan ilişkilerde, ki bu denge politikası en çok aşk-sevgili-cinsel partner durumlarında geçerlidir, güçlü olan taraf her zaman daha ağır basar, yere daha yakın olur. Ayakları yere bastığında, güçsüz de zirvededir. Güçlü taraf, ağır basan, tahtıravalliyi terk ettiğinde olacakları beş yaşında parkta oynayan bir çocuktan öğrenelim: Düşer!
Kişi ne kadar iyi niyetli, düşünceli olursa olsun, karşı tarafın zayıflığını sezdiği anda zafer sarhoşluğuna bürünür. Zayıf kişiden alınan bir kaç yudumdan sonra başlayan çakırkeyiflik halinde önceleri acıma duygusu hakimdir. Zayıf olarak etiketlenen kişiye yardım etmeye adar kendini. Fakat bu durumu düzeltmeknin aksine durumun daha da zorlaşmasına sebep olur. Yardım edilmeye çalışan kişi zayıf olduğunun sinyallerini almaya başlar. İlgi onun üzerindedir ve ne yazık ki insanoğlu ilginin kölesidir. Zayıflığını farkeden ilgi bağımlısı insandan daha tehlikelisi varsa o da acıma evresini kapatıp umursamazlık evresine giren karşı taraftır. Gücünün farkındadır.
İnsanlar zayıflığı kısa vadeli sever, güçlü olduklarını hissettirdiği için. Ama uzun vade de nefret doğar.
"Güçlülerin yanlarına fazla yaklaşan bir zayıfa duydukları nefret insanlara özgüdür, hayvanlarda görülmez. İnsanlar arasında saygı duyulması gereken bir mesafe vardır, bu mesafe ihlal edildiğinde gocunan zayıf değil güçlü olur. Gocunma duygusu nefret yaratır" John Berger
İnsanoğlu doğumundan itibaren etrafına zayıflıklarını örten duvarlar örer diyorlar. Zayıflıklarını dış dünyaya paylaşmak istemeyen insanlar kendilerini dış dünyaya kapatan duvarlar örüyorlarmış, oysa ki ; kendimizi mükemmelleştirmeye çalışmasak, güçsüzlüğümüzü saklamak için uğraşmasak daha güzel olurmuş herşey.mış miş muş müş.Ütopik laflar bunlar.O dış dünyaya erişimi engelliyor dedikleri duvarlar toplum tarafından kabul edilmenin zorunlu koşulu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder